We hebben met afgrijzen
het weerzinwekkende nieuws vernomen dat onze trouwe en geliefde vriend Patrick
door een smartelijk auto-ongeluk om het leven is gekomen. Alle onmiddellijke
reacties beginnen met “on”: ONwezenlijk -
ONmogelijk – ONjuist – ONrechtvaardig – ONterecht - ONeerlijk - … allemaal
termen die niet in het rijtje van normale nieuwjaarswensen passen, integendeel.
Patrick was architect en deed stage bij architect
Fritz Schaffrath bij wie hij nog een paar jaar bleef werken. Daarna maakte hij deel
uit van de Gebouwendienst van Universiteit Gent, waar hij heel wat nieuwbouw en
restauraties begeleidde. Intussen was Patrick één der actiefste voortrekkers
van de beroepsverenigingen Architectenunie en de Beroepsvereniging voor
Architecten. Hij was lid van de Orde Van Architecten, Oost-Vlaanderen en door
de Koning benoemd lid van de Nationale Raad van Architecten.
Patrick ging het team
versterken van de Dienst Architectuur van de stad Gent, daarna, na afschaffing,
de Dienst Monumentenzorg en Architectuur, waar zijn aangeboren
organisatietalent ondermeer de tweejaarlijkse ‘Dag van de Architectuur’ in
goede banen leidde, met duizenden deelnemers als gevolg. En zo werkte hij mee
om van Gent een historische, maar tevens hyper actuele stad te maken. Dit werd
nog meer in de verf gezet bij de Gentse stadsbouwmeester, waar hij zijn
werklust, rijke ervaring en brede netwerk kon aanbieden.
Maar inmiddels had hij
ook zijn eigen bedrijf, gespecialiseerd in het schatten van onroerende
goederen, opgericht. “Smallplus” heeft hij het genoemd. En hij werkte, zoals we
hem kennen, keihard voor zijn heel succesrijk eenmansbedrijf. De
naamgeving “Smallplus” krijgt hierdoor een bijna symbolische betekenis: met de
nadruk op “PLUS” omwille van de onschatbare meerwaarde, het magnifieke cadeau
dat hij aan ieders leven, zijn familie en zijn ontelbare vrienden heeft
geboden.
Patrick was een kleine 10 jaar geleden lid
geworden van Rotaryclub Gent-Noord. Vanaf het begin apprecieerde letterlijk
iedereen Patrick voor zijn continue inzet en organisatietalent. De chemie met
de Club was een feit. Patrick ging steeds behoedzaam, doordacht en weloverwogen
tewerk. Hij pronkte ook nooit met zijn kennis over zijn vakgebied, maar als hij
op zijn eigen bescheiden en allesbehalve opdringerige manier begon te
vertellen, hing je geboeid aan zijn lippen. Patrick had ook de gave om vooruit
te kijken. Toen voor hem de tijd was aangebroken om het voorzitterschap van de
commissie ‘Dienst aan de Gemeenschap’ over te dragen aan zijn opvolger, was hij niet te beroerd om zijn visie over de werking van deze
belangrijke commissie toe te lichten en te implementeren: beter focussen op
langlopende, duurzame projecten, eerder dan versnipperde steun te verlenen aan
kleinschalige projecten. Een kantelmoment in de geschiedenis van onze club.
Zijn visie zou werkelijkheid worden. Maar ook buiten die commissie was hij zeer
actief: twee jaar geleden hielp hij mee om de clubreis naar Berlijn te
organiseren, en vorig jaar organiseerde hij mee de schitterende citytrip naar
Nantes. We zullen zijn organisatietalent missen.
Patrick zou vanaf 1 juli dit jaar
clubvoorzitter worden en wist dat verjonging en het voortbestaan van onze Club
enkel kunnen bereikt worden door ingrijpende veranderingen. Hij was zich zeer
bewust van de situatie en zijn verantwoordelijkheid daarin. Hij zou het
boegbeeld worden van deze verjonging.
Ook nu deed hij niet grootsprakerig. Hij
werkte nauwlettend mee bij het uittekenen van de krijtlijnen die voor deze
transformatie noodzakelijk zijn. Dat wij nu plots afscheid moeten nemen van
onze vriend en toeverlaat Patrick, maakt het onwezenlijke verlies des te
groter. Maar eens wij ons verdriet een plaats hebben gegeven, zullen wij in
moeilijke momenten aan hem terugdenken met de woorden “Hoe zou Patrick dat aangepakt
hebben?”.
Hij was geen
tafelspringer, eerder een stille, maar gedreven werker. Hij was een masterclass
in bescheidenheid. Loyaal, innig en vrijgevig. Geven om niet terug te krijgen.
En we lieten het soms ontvallen: Patrick, denk ook eens aan jezelf! Maar dat
lachte hij dan weg met zijn gekende fijn lachje. Alsof hij zonder woorden wou
zeggen ‘als de anderen content zijn, ben ik dat ook’. Patrick drong niets op:
zijn leven was één grote suggestie. Iedereen die hem op één of andere manier heeft
gekend betreurt op een onuitspreekbare manier zijn heengaan. Hij zit diep in
ons allen. Door het heengaan van Patrick scheurt een stuk van jezelf af.
We zullen hem enorm missen en nooit vergeten.
Jörg Nagel en Jo Lefebure
